Водны паход: рэчка Льва

Калі: 25 - 26 ліпеня 2006 года

Удзельнікі:
Сабадаш-Радзько Фёдар - арганізатар
Сярога
Міроненка Мікалай
Федзюковіч Юрась (DzedFyodar)
Валера

Маршрут: в. Альманская Кашара, Лесавая рэчка, р. Канава, в. Хатомель, м. Рубель; Столінскі раён Берасьцейскай вобласьці

25.07.2006 - аўторак

Пачыналася ўсё, як заўжды неверагодна цудоўна! Аўторак, хоць і працоўны дзень, але ж дазвол на адпачынак атрыманы! Рушым на поўдзень з Менску. Случ, Салігорск і Тураў. Пра Тураў я павінен быў распавесьці крыху, але мусіць ня ў гэты раз. Але ж цікавага тамака ёсьць што паглядзець! 

Да рэчкі Льва мы дабраліся ў гэты дзень толькі каля 16 гадзін дня. Месцам старта быў мост ля вёскі Альманская Кашара. Гэта адзінае мейсца, дзе можна пад'ехаць да ракі. Далей толькі мяжа з Украінай. Былі ў нас размовы, пра пачатак паходу з тэрыторыі Ўкраіны, але яны сціхлі пасьля простых слоў, накшталт: "нашы пагранцы з іншымі ніколі не дагутарацца". А жаль. Згублены від турызму, бо рэчак, якія перасякаюць межы з іншымі краінамі шмат, а заканадаўства па сплаву па ім - няма! На ваду сталі каля 17 гадзін.

Рэчка Льва ўяўляла з сябе прыўкраснае відовішча. Амаль мара турыста-водніка. Мэтры 3-4, да 6 мэтраў ушыр, яна рушыла свае воды павольна, а берагі сухія бяз лесу і ў чароце. Праз кілямэтар нам сустрэліся рэшткі мосту, які абазначаны на старых мапах як дзейны, а цяпер амаль увесь згарэў. Далей цывілізацыя нам не сустракалася, дый не магла сустрэцца. Льва ператваралася то ў шырокае і прамое, як вадасховішча, рэчышчы, то звужалася і круцілася паміж чароту. Разы тры мы мінулі такі перапад і заўважылі, што цячэньне Львы зьнікла наогул. На гадзіньніку было каля 19 гадзін.

Адзін з такіх шырокіх "каналаў" ператварыўся тупіком з двума, амаль заўважанымі ручайкамі. Як кажуць - адзін у левы бок, другі ў правы. Амаль разам вырашылі, што рэчышча павінна быць на права. Праз гадзіну прасоўваньня праз чарот, галіны вярбы, алешніку і халера ведае чаго яшчэ, мы сталі колам. Адназначна рушым у дакладным кірунку, але Львы тутака няма!!. Нам перагароджвае хаду трава, ня ведамай нам пароды і чарот, праз які нічога ня бачна. На сьмех, глебы пад нагамі няма, бо вакол балота і стаць нагамі за борт байдаркі немажліва, бо адразу пачынаеш павольна апускацца ў дрыгву. Вырашана вяртацца. На гадзіньніку 20 гадзін. А ад старту толькі 12 кілямэтраў.

Яшчэ гадзіна несувымернай працы па прасоўваньню праз непраходны гушчар і мы там, дзе былі паўтары гадзіны таму. Што рабіць - ня ведам. Клянем на чым сьвет стаіць Колю, пра тое, што ён забыўся на мапы кілямэтровага маштабу. Паход ажыцьцяўляўся - так бы мовіць - чуцьцём. Вырашылі, што рэчышча мы недзе праскочылі і заначавалі на адзіным прыдатным месцы пад дубком.

26.07.2006 - серада

Амаль увесь ранак, як, да рэчы і мінулы вечар, клялі на чым сьвет стаіць Колю, што той забыўся на кілямэтровыя мапы, так што арыентавацца прыходзілася па мапе маштабам 7,5 км/см. Вельмі ня зручна скажу я вам.

Вырашылі вяртацца па рацэ, каб высьветліць, мо дзе праскочылі незаўважную пратоку, чы мо і рэчышча. І амаль за першай дугой ракі, у высокім чароце, знайшлося моцнае цячэньне, што мы і успрынялі, як рэчышча Львы. Ускочылі на "хвалю" і панесьліся ўніз па цячэньню. І гэта была наша памылка. Але мы аб гэтым даведаліся толькі пасьля абеду. А цяпер хада была лёгкай, і навакольле спрыяла насычэньню смачным палескім паветрам.

Першым падазроным момантам былі сухія берагі й пачыналіся сустракацца людзі, гартаючыя сена. А па памяці, на Льве няма і побач вёсак, каб людзі такімі групоўкамі маглі нам трапляцца ля ракі. Але пакуль і на гэта мы не зьвярталі ўвагі. Хутка напаткалі кароў на выпасе. А праз пару хвілінаў - вёска. Гэта нас не насьцеражыла і зараз. Покуль мы хадзілі ў мясцовую краму, хлопцы пасябравалі з мясцовай дзяўчынай, завабіўшы яе "снікерсам", а яна за гэта прынесла 5 кілё агуркоў і распавяла, што гэта зусім ня Льва і ня рэчка зусім, а так, проста Канава. Вось тут мы і абалдзелі. Вёска гэтая ёсьць Хатомель, праз 4,5 кілямэтры мястэчка Рубель, а далей толькі ў Гарынь ісьці. У нашы пляны гэта не ўпісвалася. Аднак вырашылі дайсьці да мястэчка Рубель. Там, пры дапамозе мабілак, дагутарыліся на закід бусам на рэчку Сьцьвігу, бо Львы нам болей не жадалася, чамусь.

Льва нам так і не скарылася. Як і мы ёй. Цягнула, цягнула нас у багну, але мы вырваліся і, пры гэтым, заблукалі. Ну што ж, мо калі яшчэ раз зробім спробу, але абавязкова возьмем мапы, GPS-ы з трэкамі маршруту. А пакуль - пакуль Льва!

У сумарным падліку хады па ўсім гэтым рэчкам і пратокам склалася 22 кілямэтры, што на наш сорам вельмі мала. Але й часу на гэта ня вельмі й то было страчана. Вечар аўторка й палова дня серады - нармальна.

Гэты паход на гэтым не скончыўся, а працягнуўся паходам па рацэ Сьцьвіга, але гэта іншая гісторыя.